Pierwszy raz odważyłam się na podróż autostopem. O tej formie
podróżowania można przeczytać na wielu blogach, a autorzy tekstów zachwalają ją
ze względu na taniość, zbliżenie się do lokalnej społeczności, poznanie nowych
ludzi i rzadko krytykują czas, który poświęcili na zatrzymywanie pojazdów. Prawie nikt (oprócz wszystkich babci i ludzi,
którzy na stopa nie podróżowali) nie wspomina o atakach, niemoralnych
propozycjach, uprowadzeniach i zbrodniach. Chyba po prostu Ci nie wrócili ze
swojej wyprawy.
Naszym celem została Rumunia, i to właśnie ze względu na szeroko rozpowszechnioną opinię o łatwości przemieszczania się samochodami autochtonów, i ze względu na to, że Gruzja wydala nam się zbyt odległa na pierwszy raz i otoczona konfliktami zbrojnymi.
Zdecydowaliśmy jednak naszą podróż zacząć od Budapesztu i kupiliśmy mimo wszystko bilety doń za 36 zł.
DZIEŃ 1 - środa
Przyjazd do Budapesztu o 15:00. Udało mi się odnowić znajomość po 7 latach z Viktorią, która wraz ze swoim świeżo złapanym 2 miesięcznym mężem zostali naszymi couchami. Podczas spotkania w ogóle nie dało odczuć się upływu czasu! Zafundowali nam wieczorny spacer po Budapeszcie, kolację, przemiłe rozmowy i usłali posłanie, by rano wypoczętym zacząć prawdziwą autostopową przygodę.
DZIEŃ 2 - czwartek
godz. 8.30 jesteśmy na wylotówce z Budapesztu w stronę Szeged. Chyba zły wybór miejsca, mimo że wcześniej wydawało nam się nad wyraz odpowiednie. Brak chodnika, aby przejść gdzieś dalej. Zaczęło kropić, szaro, buro i zimno. Jako, że to pierwszy dzień, jesteśmy cali w emocjach i humor dopisuje mimo przeciwności. Przemieszczamy się między blokami dalej. Drugie miejsce. Nikt się nie zatrzymuje. Też chyba złe miejsce. Przemieszczamy się między blokami dalej. Znajdujemy stacje benzynowa i tam cumujemy. Nagle zaczepiają nas dwaj Polacy. Niestety bez auta, ale z też z nadzieją na auto- STOP. Im udaje się pierwszym. My czekamy jeszcze 10 minut, gdy na stacje wjeżdża niepozorny opel. Wysiada z niego prawdziwy stylowy ekskluzywny menel z zaczesanymi na bok włosami. Tacy raczej nie biorą wycierusów do swojego auta, ale nie zaszkodzi spróbować. Przyjazny 26 latek wracał ze swoją 20 letnią dziewczyną do Sofii. Ta para była najbardziej stylową parą jaką w życiu spotkałam. Każde z nas chętnie wymieniało się swoimi doświadczeniami, wiedzą, poglądami, opiniami na temat mody, filmu, brutalizmu w budownictwie, sztuki, fotografii i wszystkiego co uwielbiamy! W tej atmosferze mieliśmy dotrzeć do granicznego miasta Szeged, ale dotarliśmy razem o wiele dalej – do pierwszego miasta w Rumunii Timishoary. Wycieńczeni po 400 kilometrowej drodze szukaliśmy campingu. Obciążeni plecakami szliśmy przez nieprzyjazne miasto. Ta nagła zmiana otoczenia po wyjściu z samochodu była jak fala uderzeniowa. Drepczemy przez las, jednak nie tam gdzie trzeba, drepczemy z powrotem, drepczemy na camping, za drogo, drepczemy do lasu, żeby rozbić się na dziko. Zatrzymuje się czerwony pojazd…
Facet uchyla okno i pyta, czy nas nie podwieźć, czy nie potrzebujemy pomocy. Wsiadamy do jego bryki. Chce pomóc nam z rozkładaniem namiotu, ostrzega przed psami i bezdomnymi. Dziękujemy, a on nadal stoi. Proponuje, żebyśmy wymieli się numerami telefonu, gdybyśmy w nocy potrzebowali pomocy. Odjechał… na 15 minut. Wrócił z siatą jedzenia. My w osłupieni oczywiście nie chcemy nic przyjąć, a on nalegając dodaje jeszcze, że po swojej nocnej zmianie w pracy przyjedzie do nas o 6.30 i pojedziemy zwiedzać miasto. Nie chcemy mu uwierzyć.
Pierwsza nocka na dziko pod namiotem, z mojej perspektywy, jak najbardziej w porządku, jednak z perspektywy kompana w całości nieprzespana (strach? Dziwny znajomy i telefon od niego o 1 w nocy czy żyjemy? kręcące się psy? Podjeżdzające samochody z dilerami? Już sama nie wiem)
Nadszedł ranek, więc ja miałam jednak tą przyjemność obudzić się, a nie tylko podnieść z karimaty. Pierwsze co ujrzeliśmy to skradającego się Davida i jego ciekawskie spojrzenie w stronę naszego namiotu. Szczęśliwy po nocce zadał jedno pytanie: kawa czy herbata? Osłupieni znów nie chcieliśmy kompletnie nic. Zignorował nasze negacje, wrócił do auta i dając nam chwilę na dobudzenie się pojechał na stację benzynową po trunki. Że nie wiedział co dokładnie w końcu chcemy to przywiózł ze sobą: kawę czarną, kawę z mlekiem i czekoladę na gorąco. Już nie mieliśmy więcej siły, aby protestować jego dobroci, więc zaczęliśmy składać namiot, a David zacierając ręce planował nam wycieczkę po Timishoarze. Poranne godziny upłynęły nam więc na wycieczce po starówce z lokalnym przewodnikiem. Na koniec musieliśmy szukać sklepu bo… David chciał kupić nam prezent. Szczęście, że wszystkie pamiątkarskie sklepy były zamknięte. Ale nie obeszło się bez śniadania, więc mimo naszych 10 krotnych uporów, że nie jesteśmy głodni i mamy 3 siaty jedzenia, zabrał nas na kebaba (kebab z rana jak śmietana).Gdy przywiózł nas na wylotówkę w stronę Sibiu, pomógł na stacji benzynowej wypisywać wielkie litery na kartce z nazwą miejscowości. Zauważyłam, że ma ładny długopis, więc bez większego namysłu po prostu go pochwaliłam, a David bez chwili zawahania wepchał mi długopis do kieszeni, mówiąc, że jest to jego pamiątka z 8 klasy i żebym o niego dbała.
Na koniec chciałam dodać, że David to dobry duszek z Timishoary mający na facebooku 1800 znajomych. Teraz wiem jak to się robi.
DZIEŃ 3 - piątek
Po wspomnianym city tour udało nam się wsiąść do samochodu pewnej włoszko-rumunki, która jechała do Devy, miasta w połowie drogi do naszego celu, czyli Sibiu. Przejechaliśmy się prywatną taksówką w miejsce, do którego w sumie nie planowaliśmy wcześniej dotrzeć i tym sposobem zaliczyliśmy niechcąco jakąś turystyczną cytadelę. Po krótkim zwiedzaniu udaliśmy się w stronę miasta bezskutecznie spędzając na stacji benzynowej godzinę na łapaniu stopa. Dobrze wiedzieliśmy, że Rumunia posiada nową autostradę A1 i nikt nie będzie przejeżdżał do Sybinu przez miasto, a wszyscy udadzą się na drogę szybkiego ruchu. Jednak z małą nadzieją siedzieliśmy na krawężniku przy stacji, wyczekując aż może jednak ktoś skusi się jechać krajówką przez to brutalistyczne miasto. Nagle szybkim skrętem przy dystrybutorze zaparkowało BMW, wysiadł z niego mały napakowany koleś w białej koszulce z postawionym kołnierzykiem. Przez uchylone drzwi zagłuszała nas muzyka techno. Zaproponował, że podwiezie nas na wlot do autostrady, bo tam nas „na pewno” zabiorą i zapewnił, że nikt przez miasto nie pojedzie– przystanęliśmy na tę zacną propozycję! Jak zapewne nietrudno się domyślić rozjazdy, wloty, zjazdy przy autostradach ze względu na swoją rozłożystość w terenie, brak chodników i przejść nie są odpowiednim miejscem na łapanie autostopu.
I gdy zostaliśmy wyrzuceni przez niego na zakręcie wlotu na autostradę, bez chodnika, z rozpędzonymi autami, naprawdę nie było nam do śmiechu. Jak my się stąd wydostaniemy! Przecież nikt się tu nie zatrzyma! Jeszcze na zakręcie! Przebiegliśmy mimo to na drugą stronę drogi w ręku powłócząc za sobą wielkie plecaki. Podniosłam kartkę z napisem Sibiu. Kuba jeszcze nie zdążył do końca przejść na drugą stronę ulicy i położyć spokojnie plecaków na ziemi, a to nagle traaaaach! Wielki tir zwalnia na zakręcie! Rumun otwiera drzwi i krzyczy coś po ichniejszemu, każąc wskakiwać do rozpędzonej ciężarówki. Pierwsze co wrzuciłam mu na siedzenie była siatka z chlebem i konserwami od naszego „przyjaciela” Davida. Szybkim ruchem chciałam wejść do kabiny tira, ale karimata umieszczona na plecaku przyblokowała mnie w drzwiach. Adrenalina. Auto za tirem zaczęło trąbić. Rumun wrzeszczy nadal i szybkim pociągnięciem za mój rękaw przerwał opór, który dawała karimata, rzucając mną na legowisko za siedzeniem kierowcy. Zaczął przyśpieszać. Kuba musiał dogonić giganta. Wskoczył w ostatniej sekundzie do ciężarówki, zatrzaskując drzwi i uderzając mnie swoim plecakiem w prawe ramię. Cali spoceni, szczęśliwi z niedowierzaniem popatrzyliśmy na Rumuna. On przestał krzyczeć i zaczął się śmiać. Zapytał tylko dokąd?
Wieczorem byliśmy w Sibiu, poznaliśmy wspaniałe dziewczyny, które w ulewę zawiozły nas do hostelu.
Naszym celem została Rumunia, i to właśnie ze względu na szeroko rozpowszechnioną opinię o łatwości przemieszczania się samochodami autochtonów, i ze względu na to, że Gruzja wydala nam się zbyt odległa na pierwszy raz i otoczona konfliktami zbrojnymi.
Zdecydowaliśmy jednak naszą podróż zacząć od Budapesztu i kupiliśmy mimo wszystko bilety doń za 36 zł.
DZIEŃ 1 - środa
Przyjazd do Budapesztu o 15:00. Udało mi się odnowić znajomość po 7 latach z Viktorią, która wraz ze swoim świeżo złapanym 2 miesięcznym mężem zostali naszymi couchami. Podczas spotkania w ogóle nie dało odczuć się upływu czasu! Zafundowali nam wieczorny spacer po Budapeszcie, kolację, przemiłe rozmowy i usłali posłanie, by rano wypoczętym zacząć prawdziwą autostopową przygodę.
DZIEŃ 2 - czwartek
godz. 8.30 jesteśmy na wylotówce z Budapesztu w stronę Szeged. Chyba zły wybór miejsca, mimo że wcześniej wydawało nam się nad wyraz odpowiednie. Brak chodnika, aby przejść gdzieś dalej. Zaczęło kropić, szaro, buro i zimno. Jako, że to pierwszy dzień, jesteśmy cali w emocjach i humor dopisuje mimo przeciwności. Przemieszczamy się między blokami dalej. Drugie miejsce. Nikt się nie zatrzymuje. Też chyba złe miejsce. Przemieszczamy się między blokami dalej. Znajdujemy stacje benzynowa i tam cumujemy. Nagle zaczepiają nas dwaj Polacy. Niestety bez auta, ale z też z nadzieją na auto- STOP. Im udaje się pierwszym. My czekamy jeszcze 10 minut, gdy na stacje wjeżdża niepozorny opel. Wysiada z niego prawdziwy stylowy ekskluzywny menel z zaczesanymi na bok włosami. Tacy raczej nie biorą wycierusów do swojego auta, ale nie zaszkodzi spróbować. Przyjazny 26 latek wracał ze swoją 20 letnią dziewczyną do Sofii. Ta para była najbardziej stylową parą jaką w życiu spotkałam. Każde z nas chętnie wymieniało się swoimi doświadczeniami, wiedzą, poglądami, opiniami na temat mody, filmu, brutalizmu w budownictwie, sztuki, fotografii i wszystkiego co uwielbiamy! W tej atmosferze mieliśmy dotrzeć do granicznego miasta Szeged, ale dotarliśmy razem o wiele dalej – do pierwszego miasta w Rumunii Timishoary. Wycieńczeni po 400 kilometrowej drodze szukaliśmy campingu. Obciążeni plecakami szliśmy przez nieprzyjazne miasto. Ta nagła zmiana otoczenia po wyjściu z samochodu była jak fala uderzeniowa. Drepczemy przez las, jednak nie tam gdzie trzeba, drepczemy z powrotem, drepczemy na camping, za drogo, drepczemy do lasu, żeby rozbić się na dziko. Zatrzymuje się czerwony pojazd…
Facet uchyla okno i pyta, czy nas nie podwieźć, czy nie potrzebujemy pomocy. Wsiadamy do jego bryki. Chce pomóc nam z rozkładaniem namiotu, ostrzega przed psami i bezdomnymi. Dziękujemy, a on nadal stoi. Proponuje, żebyśmy wymieli się numerami telefonu, gdybyśmy w nocy potrzebowali pomocy. Odjechał… na 15 minut. Wrócił z siatą jedzenia. My w osłupieni oczywiście nie chcemy nic przyjąć, a on nalegając dodaje jeszcze, że po swojej nocnej zmianie w pracy przyjedzie do nas o 6.30 i pojedziemy zwiedzać miasto. Nie chcemy mu uwierzyć.
Pierwsza nocka na dziko pod namiotem, z mojej perspektywy, jak najbardziej w porządku, jednak z perspektywy kompana w całości nieprzespana (strach? Dziwny znajomy i telefon od niego o 1 w nocy czy żyjemy? kręcące się psy? Podjeżdzające samochody z dilerami? Już sama nie wiem)
Nadszedł ranek, więc ja miałam jednak tą przyjemność obudzić się, a nie tylko podnieść z karimaty. Pierwsze co ujrzeliśmy to skradającego się Davida i jego ciekawskie spojrzenie w stronę naszego namiotu. Szczęśliwy po nocce zadał jedno pytanie: kawa czy herbata? Osłupieni znów nie chcieliśmy kompletnie nic. Zignorował nasze negacje, wrócił do auta i dając nam chwilę na dobudzenie się pojechał na stację benzynową po trunki. Że nie wiedział co dokładnie w końcu chcemy to przywiózł ze sobą: kawę czarną, kawę z mlekiem i czekoladę na gorąco. Już nie mieliśmy więcej siły, aby protestować jego dobroci, więc zaczęliśmy składać namiot, a David zacierając ręce planował nam wycieczkę po Timishoarze. Poranne godziny upłynęły nam więc na wycieczce po starówce z lokalnym przewodnikiem. Na koniec musieliśmy szukać sklepu bo… David chciał kupić nam prezent. Szczęście, że wszystkie pamiątkarskie sklepy były zamknięte. Ale nie obeszło się bez śniadania, więc mimo naszych 10 krotnych uporów, że nie jesteśmy głodni i mamy 3 siaty jedzenia, zabrał nas na kebaba (kebab z rana jak śmietana).Gdy przywiózł nas na wylotówkę w stronę Sibiu, pomógł na stacji benzynowej wypisywać wielkie litery na kartce z nazwą miejscowości. Zauważyłam, że ma ładny długopis, więc bez większego namysłu po prostu go pochwaliłam, a David bez chwili zawahania wepchał mi długopis do kieszeni, mówiąc, że jest to jego pamiątka z 8 klasy i żebym o niego dbała.
Na koniec chciałam dodać, że David to dobry duszek z Timishoary mający na facebooku 1800 znajomych. Teraz wiem jak to się robi.
DZIEŃ 3 - piątek
Po wspomnianym city tour udało nam się wsiąść do samochodu pewnej włoszko-rumunki, która jechała do Devy, miasta w połowie drogi do naszego celu, czyli Sibiu. Przejechaliśmy się prywatną taksówką w miejsce, do którego w sumie nie planowaliśmy wcześniej dotrzeć i tym sposobem zaliczyliśmy niechcąco jakąś turystyczną cytadelę. Po krótkim zwiedzaniu udaliśmy się w stronę miasta bezskutecznie spędzając na stacji benzynowej godzinę na łapaniu stopa. Dobrze wiedzieliśmy, że Rumunia posiada nową autostradę A1 i nikt nie będzie przejeżdżał do Sybinu przez miasto, a wszyscy udadzą się na drogę szybkiego ruchu. Jednak z małą nadzieją siedzieliśmy na krawężniku przy stacji, wyczekując aż może jednak ktoś skusi się jechać krajówką przez to brutalistyczne miasto. Nagle szybkim skrętem przy dystrybutorze zaparkowało BMW, wysiadł z niego mały napakowany koleś w białej koszulce z postawionym kołnierzykiem. Przez uchylone drzwi zagłuszała nas muzyka techno. Zaproponował, że podwiezie nas na wlot do autostrady, bo tam nas „na pewno” zabiorą i zapewnił, że nikt przez miasto nie pojedzie– przystanęliśmy na tę zacną propozycję! Jak zapewne nietrudno się domyślić rozjazdy, wloty, zjazdy przy autostradach ze względu na swoją rozłożystość w terenie, brak chodników i przejść nie są odpowiednim miejscem na łapanie autostopu.
I gdy zostaliśmy wyrzuceni przez niego na zakręcie wlotu na autostradę, bez chodnika, z rozpędzonymi autami, naprawdę nie było nam do śmiechu. Jak my się stąd wydostaniemy! Przecież nikt się tu nie zatrzyma! Jeszcze na zakręcie! Przebiegliśmy mimo to na drugą stronę drogi w ręku powłócząc za sobą wielkie plecaki. Podniosłam kartkę z napisem Sibiu. Kuba jeszcze nie zdążył do końca przejść na drugą stronę ulicy i położyć spokojnie plecaków na ziemi, a to nagle traaaaach! Wielki tir zwalnia na zakręcie! Rumun otwiera drzwi i krzyczy coś po ichniejszemu, każąc wskakiwać do rozpędzonej ciężarówki. Pierwsze co wrzuciłam mu na siedzenie była siatka z chlebem i konserwami od naszego „przyjaciela” Davida. Szybkim ruchem chciałam wejść do kabiny tira, ale karimata umieszczona na plecaku przyblokowała mnie w drzwiach. Adrenalina. Auto za tirem zaczęło trąbić. Rumun wrzeszczy nadal i szybkim pociągnięciem za mój rękaw przerwał opór, który dawała karimata, rzucając mną na legowisko za siedzeniem kierowcy. Zaczął przyśpieszać. Kuba musiał dogonić giganta. Wskoczył w ostatniej sekundzie do ciężarówki, zatrzaskując drzwi i uderzając mnie swoim plecakiem w prawe ramię. Cali spoceni, szczęśliwi z niedowierzaniem popatrzyliśmy na Rumuna. On przestał krzyczeć i zaczął się śmiać. Zapytał tylko dokąd?
Wieczorem byliśmy w Sibiu, poznaliśmy wspaniałe dziewczyny, które w ulewę zawiozły nas do hostelu.
niestety na kebabie
kierowca miast prowadzić szuka w rozmówkach polsko-rumuńskich stwierdzenia "czy zostanie Pani ze mną jeszcze parę dni"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz